Dzień Flagi

Dzień Flagi ma swoją krótką historię. Przed laty posłowie i senatorzy wiedli gorące spory, czy świętować Dzień Orła Białego czy też Dzień Flagi. Wprowadzenie nowego święta do kalendarza miało ich zdaniem wzmocnić dumę i tożsamość narodową Polaków. Ostatecznie 2 maja został Dniem Flagi Rzeczypospolitej Polskiej 20 lutego 2004 r. Jednocześnie jest to Dzień Polonii i Polaków za Granicą. Święto swojej flagi obchodzą też obywatele państw skandynawskich, Stanów Zjednoczonych, Meksyku, Argentyny, Chin, Litwy, Ukrainy i Rosji.

Jedna była – gdzie? Pod Tobrukiem.

Druga była – gdzie? Pod Narwikiem.

Trzecia była pod Monte Casino.

A każda jak zorza szalona,

czerwona jak puchar wina,

biała jak śnieżna lawina,

biało-czerwona.

K. I. Gałczyński, Pieśń o fladze

Polskie barwy narodowe – biel i czerwień – były z polskimi żołnierzami na wszystkich frontach II wojny światowej. Krzepiły serca Polaków, budziły nadzieję na rychłe wyzwolenie ojczyzny. W trudnych dniach okupacji były wyzwaniem rzuconym wrogowi. Chorągiewki biało-czerwone rozwieszali na ulicznych latarniach chłopcy z Szarych Szeregów. Flagi biało-czerwone powiewały dumnie w 1944 roku nad Warszawą – nad dachami domów, zdobytych gmachach, na barykadach. Z opaskami biało-czerwonymi na rękawach po 63 daniach walk opuszczali stolicę ostatni żołnierze powstania.

Dziś flagi biało-czerwone można spotkać na ulicach polskich miast z okazji świąt państwowych oraz ważnych rocznic. W Warszawie powiewają one stale na najważniejszych budynkach państwowych, na siedzibie Sejmu na Wiejskiej, Pałacu Prezydenckim na Krakowskim Przedmieściu, Belwederze i Kancelarii Premiera Rady Ministrów w Alejach Ujazdowskich.

Polska flaga składa się z dwóch pasów równej szerokości: białego i czerwonego. Są to barwy pochodne od herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pas górny pochodzi od bieli Orła piastowskiego i Pogoni, a pas dolny od tarczy herbowej (biel na fladze znalazła się u góry, ponieważ w polskiej heraldyce ważniejszy jest kolor godła, niż tła). W przeszłości kolejność bieli i czerwieni na fladze była różna.

Po raz pierwszy kolory te stały się naszymi barwami narodowymi w okresie powstania listopadowego. Uchwałą sejmową z 7 lutego 1831 roku zmieniono barwę kokardy wojskowej z białej na biało-czerwoną:

„Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wniosków komisji sejmowych i zważywszy potrzebę nadania jednolitej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią:

Artykuł 1. Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i W. X. Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.

Artykuł 2. Wszyscy Polacy, a mianowicie Woysko Polskie, te kolory nosić będą w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były”.

Biel oznaczać miała dobro i czystość dążeń narodu, a czerwień – dostojność, majestat i potęgę władców polskich. Barwy biało-czerwone uznane zostały za symbol narodowy w rok po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Dnia 1 sierpnia 1919 roku sejm uchwalił ustawę o godłach i barwach Rzeczypospolitej. Punkt 3 artykułu 1. brzmiał: „Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolory biały i czerwony w podłużnych pasach, równoległych, z których górny – biały, dolny zaś – czerwony”.

Barwy biało-czerwone są jedną największych narodowych wartości. Konstytucja RP z 1997 roku stanowi, że barwy te są barwami państwowymi Rzeczypospolitej Polskiej. Poza granicami Polski oficjalnym symbolem naszego kraju jest flaga z polskim orłem na białym pasie.

oprac. Dorota Nawalany

Na zdjęciu: Happening w Szkole Podstawowej Nr 3 w Siemianowicach Śląskich w 2012 roku.

Zobacz także: